Jest na początku filmu i na koncu znaczy sie. Jendak do rzeczy... Melodramatyczny wątek jest tu
drugorzędny, nie wiem czemu większość komentarzy dotyczy naiwnej fabuły skoro widać jak na
dłoni, że była ona w dużej mierze pretekstem do pokazania formalnej maestrii - dzwięku i
obrazu, które są w tym przypadku niczym para archetypicznych kochanków splecionych wieczną
więzią miłości totalnej. Ekhm, a tak na poważnie to urzeka tu głównie operowanie dźwiękiem (w
zasadzie jego brakiem w odpowiednich momentach - alez byl lobuziak z tego Rene) oraz ciekawa
praca kamery (początek i koniec = magia)