Nie robiłam sobie wielkich oczekiwań wobec tej produkcji, ale myślałam, że przynajmniej będzie miła i przyjemna w odbiorze. I chociaż to jak najbardziej kwestia subiektywna (pewnie również zależna od wieku i tego, ile się takich filmów widziało), to trudno mi było kibicować głównym bohaterom. Niestety nie wzbudzili u mnie żadnych, ale to żadnych emocji.

Wręcz przeciwnie – odczułam, że Ania nie jest zainteresowana Michałem tylko tym, co reprezentuje jego „środowisko”. Wolność, bycie „cool”, rozklekotany wóz, brak nadopiekuńczego ojca. Mimo że pochodzą z różnych światów, to wcale nie zostali zbudowani na zasadzie kontrastu. Z niego żaden buntownik, to dobry chłopak, który nawet nie szaleje, nie robi nic, na co ona by sobie nie pozwoliła. No chyba że to, że u niej się słucha Gąssowskiego, a u niego Bitaminy, to taka różnica.

Dodatkowo twórcy fundują nam mnóstwo wątków, które są tutaj zbędne: żona europosła, która co jakiś czas pojawia się na ekranie, chociaż nic nie wnosi do fabuły czy kwestia przyjaciół ojca Ani, którzy zdradzają się na prawo i lewo (nie wiem w sumie, czy to zdrady, czy przyzwolenie). I jasne, mamy tutaj ładne obrazki, ale odebrałam je tak, jakby stanowiły tło do teledysku, bo aż tyle piosenek chciano upchnąć w tym stosunkowo krótkim czasie antenowym.

Szkoda, bo mimo że film bazuje na utartym schemacie, to dało się go miło poprowadzić. Trauma głównej bohaterki mogła być znacznie lepiej ograna, można było poświęcić jej więcej uwagi, a jednocześnie lepiej zarysować rodzącą się więź między nią a Michałem, zamiast rzucać kadry na tle zachodzącego słońca, które miały być artystyczne, ale są pospolite.

Więcej opowiadam w recenzji: https://youtu.be/8AIskBgQ-1I