wciąga jak rzeka, ale nie wyczerpuje tematu.

moja rada: pozwólcie chłopakowi "grać" tylko to, co mu się na co dzień rzeczywiście przytrafia, bo rozbudzanie pragnień (na planie), które nie znajdują rozładowania (poza planem) działa jak tortura.

twórcy pokazują psiulkowi kości, które pachną obietnicą nieba, po czym karmią go suchym chlebem.

i tak dzień za dniem, dzień za dniem

(pumping up a dream of a couple of kids running in the yard of martynka and maciek)

nieładnie, niefajnie, nieprzyzwoicie i w ogóle a fe.

po prostu dostosujcie historię do chłopaka, zamiast dostosowywać chłopaka do niej.