Na pewno nie jest to najsłabszy film Kurosawy (czytałem Twoją recenzję przy 'najpiękniejszej' i jego innych propagandowych filmach - prawda jest taka, że to filmy 'rządu japońskiego przy współudziale Kurosawy', aniżeli filmy które realizował bez jakiejkolwiek ingerencji). Mając je w pamięci, 'cichy pojedynek' nie jest aż takim złym filmem - choć faktycznie można było spodziewać się czegoś więcej. Scena rozmowy dr Kyoji z Minegishi była nieco przeaktorzona, a Shimura zupełnie niewykorzystany.
Zgadzam się z Twoim zarzutem, o niezdecydowaniu reżysera. Konsekwencją tegoż, było zakończenie pasujące bardziej do filmów Ozu niż Kurosawy. Niemniej jednak jest to dobry film, nie arcydzieło, ale chyba warty obejrzenia (przynajmniej moim zdaniem).

"a zakonczenie zaskakuje. in minus, niestety - naprawde w tym przypadku nie mialbym nic przeciwko solidnemu, lzawemu happy endowi :)"

Dla mnie to był happy end:)

"podczas gdy grany przez niego doktor toczy z samym soba pojedynek, grajaca pielegniarke noriko sengoku z miejsca zdobywa sympatie i wspolczucie widza, kradnac mifune caly film." ---> Najwyraźniej nie każdego widza. Według mnie Noriko Sengoku mocno odstaje od partnerującego jej Mifune, co widać zwłaszcza w scenie w której grany przez Toshiro lekarz wyrzuca z siebie wszystkie żale, po czym ta w sposób irytująco nienaturalny zaczynać płakać. Akurat moją największą sympatię i współczucie wzbudził dr. Kyoji Fujisaki, a nie pielęgniarka.

Ech, film zanurzony w japońskiej kulturze. Bohaterowie ni w ząb nie potrafią się dogadać.

Nie chcę wyjść na heretyka (bo że wyjdę na ignoranta, to już rzecz przesądzona :)), ale podzielę się uwagą, że mnie ten film skojarzył się z filmami radzieckimi -- podobny klimat poświęcenia społeczeństwu i rezygnacji z własnego szczęścia w obliczu nakazu moralnego. Z Żeromskim też, oczywiście, się kojarzy.
Ciekawy, choć dla romantycznej natury europejczyka, trochę męczący. No i trochę zbyt dydaktyczny -- czasem ma się wrażenie, jakby się oglądało film edukacyjny o zdrowotnych i społecznych skutkach kiły. Może takie było jednak zapotrzebowanie czasów (czytałem niedawno, o czym wcześniej nie widziałem, że w Polsce powojennej kiła występowała na skalę epidemii i że stanowiła poważny problem, z którym borykało się całe państwo). Mimo pewnych niedomagań artystycznych, film zdecydowanie wart obejrzenia, bo trochę inny -- mniej "orientalny". Poza tym, bardzo dobrze zagrany -- szczególnie postać pielęgniarki Minegishi: nie zawsze typ "bohatera dynamicznego" wypada tak naturalnie i przekonywająco.