W dzieciństwie należałem do tej grupy dzieciaków, dla których najlepszym anime zawsze pozostanie seria Dragon Ball, choć przyznaję się bez bicia, że do dziś gdzieś na strychu leży pudełko z całą masą pokemon tazo, które w tamtym czasie zbierali chyba wszyscy. Nie byłem również fanem pierwszych gier serii wydanych na Game Boy’a. Szaleństwo Pokemon nigdy mnie nie dotyczyło, może stąd wzięła się moja chłodna ocena dzieła Roba Lettermana. Film, który na zwiastunach wzbudził moje spore zainteresowanie głównie poprzez głos Pikachu (Ryan Reynolds) okazał się sporym rozczarowaniem. Gdyby nie tytułowe Pokemony, których „realistyczne” wersje wyglądają wprost niesamowicie to nie wiem czy wytrwał bym do końca seansu. Historia w mojej ocenie jest trochę zbyt naciągana, a gagi głównego bohatera mało śmieszne. Pokemon: Detektyw Pikachu miał być takim niby powrotem do czasu dzieciństwa dla wszystkich tych którzy dawno osiągnęli pełnoletność. Miał być „dorosłą komedią” w świecie naszego dzieciństwa. Pod kilkoma względami mu się to udało, jednak całościowo wypada to przeciętnie, może dlatego że magia Pokemonów nie działa już na dorosłych?