chyba się nie zgadzam
owszem scen kiczowatych nie jest w pokoju marvina mało, ale to wcale nie znaczy, że film jest zły. jak by się tak dobrze przypatrzeć to każde nawet najbardziej chwalebne dzieło takie sceny zawiera.
poza tym nie wydaje mi się, by głównym problemem były tu stosunki międzyludzkie. dla mnie jest to film o przemianie hanka, lee, o tym, co sprawia, że ludzie zmieniają się z obojętnych lub niedojrzałych w ludzi w pełnym tego słowa znaczeniu.
z tym że bessie też nie jest dla mnie do końca ludzka - bo jak tu spotkać tak silnego człowieka...

nikt już chyba tego nie przeczyta.. ale. Charlie na początku filmu ciągle trzymał nos w książkach. to była jego ucieczka od tego co się wokół niego dzieje. każdy przecież inaczej reaguje.

Ktoś jednak przeczytał :) I zgadzam się. Chłopcy byli zupełnie inni. Młodszy miał spokojny temperament i był takim typem małego geniusza. Starszy brat trochę mu imponował, trochę go nie rozumiał, a trochę się go bał. Poza tym różnica wieku gra dużą rolę. Charlie, jak to dziecko, szybko się adaptował, nie odczuwał potrzeby manifestowania za własną cenę swojego ja, pewnie wolał nie wchodzić w środek wojny matki z Hankiem. Za to Hank był po prostu zbuntowanym, niedojrzałym jeszcze nastolatkiem, miał za złe matce to jaka jest, że opuściła ojca (później się dowiedział dlaczego) itd.

'Jak to dziecko'? Ja się szybko nie adaptowałam, to nie byłam nigdy dzieckiem? :D Każdy jest inny. Żeby poradzić sobie z otaczającym go chaosem, po prostu uciekał w książki. A Hank miał dwubiegunówkę, nie dojrzał. Zapewne nie dojrzeje w wieku 30, 40, a nawet 50 lat i więcej, bo jest to choroba psychiczna. Relacja z matką nie polepszała Jego stanu, dlatego też zachowywał się, jak się zachowywał i miał impulsywne odruchy:)