Niestety, taka ocena ze względu na:
- tragiczną grę aktorską, pozbawioną głębszych emocji
- akcja statyczna, przewidywalna
- Lucy wygląda na 15-letnią wnuczkę Charolette, a nie jej kuzynkę
- przesadne czepianie się Charlotte oraz pastora za to, że zwracają uwagę na to, iż pewne zachowania po prostu nie przystoją (tak, nie przystoją i nie trzeba być konserwatystą, żeby to wiedzieć. Mnie by na przykład raziło, gdyby osoby powożące powóz którym jadę, obściskiwały się - kompletny brak profesjonalizmu. Ja wiem, że to XIX wiek i trudno oczekiwać, że wieśniacy w tamtych czasach wiedzieli co to jest profesjonalizm, jednak cała ta wycieczka wygląda jakby skopiowana z katalogu wycieczek objazdowych Itaki)
- wiele scen i motywów zostało bardzo prosto i naiwnie przedstawionych - bez żadnego smaku i głębi - sam widok z okna, który przecież jest prawdziwy i mógłby wyglądać ładnie, został nakręcony tragicznie, wygląda wręcz przytłaczająco - nie dziwię się, że stary Emerson zaproponował zamianę pokoi;
- poza tym stary Emerson przy stole wcale nie jest uprzejmy, jak próbowała to przedstawić Lucy, broniąc go przed Charlotte.
- nie wiem co się stało z kolorami, ale oglądając ten film mam wrażenie, że radość z życia, o której tam mówi Lucy, wcale jej nie dotyczy - jej zachowanie świadczy o czymś zupełnie przeciwnym i wcale nie jest to kwestia "zabiegu reżyserskiego", tylko jej tragiczna gra.

Ogólnie lubię filmy przedstawiające tamtą epokę, ale ten... jest zbyt współczesny i nie pasuje do tamtej epoki! Jeśli już ktoś chciał przedstawić problem miłości w trudnych czasach, to śmiało można było to zrobić na gruncie współczesnym, biorąc na cel jakąś bogatą rodzinę, w której panują konserwatywne zasady. Wyszłoby taniej i wszystko by do siebie pasowało (prostota, oszczędność, aktorzy i ich gra).

... Nie mogłem tego oglądnąć do końca - wytrzymałem pół godziny.