Film z pozoru nijaki, nudnawy, bezbarwny. Ale tylko z pozoru - bo dla mnie to film bardzo angielski, zabawny i romantyczny (a co?! Czasem każdy ma ochote na odrobine milosci w filmach!). Taki w sam raz na niedzielny wieczor (milo mi, ze w koncu TVP wyswietlila jakis porzadny film). Jak zwykle najprzyjemniej ogladalo mi się kapiel George'a, Freddie'ego i pastora Beepa w sadzawce oraz genialna gre Daniela Day-Lewisa (jest swietny jako Cecil :). James Ivory ma dar do krecenia takich wlasnie scenek z zycia angielskiej arystokracji - jak chociazby 'Okruchy dnia", tak i 'Pokoj...' jest pelen uroku i dyskretnego humoru. Pozwala się wyciszyc, spojrzec na swiat inaczej, przeniesc się na dwie godziny w beztroski swiat glupiutkich z dzisiejszego punktu widzenia rozterek Lucy. No i ten George... Zawsze po takich filmach czuje niedosyt - dlaczego dzisiejsi faceci to w wiekszosci gruboskorne orangutany lub ciapowaci Cecilowie?A może po prostu powinnam zaczac nosic gorset (jak Helenma Bohnam-Carter mogla w tym oddychac?)? Bardzo optymistyczny film - jedynymi nieszczesliwymi osobami sa Cecil (dla mnie przystojny nawet w wasach i binoklu, za którym skrywa swe piekne zielone oczy...) i Maggie Smith (poor Charlotte:). I piszcie sobie co chcecie - ja i tak najbardziej lubie happy-endy.