Właśnie przy takich okazjach jak ta, zastanawiam się po co ludzie kończą renomowane wyższe szkoły filmowe, jeżeli nie potrafią z dobrej książki stworzyć filmu o przyzwoitej jakości? Akcja w filmie ciągnie się niesamowicie i nie ma tego czegoś co sprawia, że zastanawiamy się nad życiem, snujemy refleksje, żałujemy losu bohaterów. No ale cóż, "pokuta" to kolejny przykład zwycięstwa książki nad filmem.