To przede wszystkim widzieć w drugim człowieku człowieka. "Pole minowe" to nie jest film wojenny. To jest film antywojenny już nawet nie z wojną w tle, bo raczej z cieniem samej wojny, ukazujący jedną z największych tragedii, które idą z nią w parze - śmierć i cierpienie dzieci.

Sierżant spodziewał się, że dostanie niemieckich zbrodniarzy wojennych, doświadczonych żołnierzy, a tymczasem trafia do niego... grupka dzieciaków. To nie żadni oficerowie SS, ani ważni generałowie czy inni Niemcy na stopniach decyzyjnych. To chłopcy. Chłopcy poprzebierani w mundury, którzy zostali do wojska wcieleni albo siłą, albo zwyczajnie sądzący, że to będzie tak, jak w podwórkowych zabawach, kiedy umierało się na niby. Zapewne szybko zorientowali się, że wojna nie ma nic wspólnego z zabawą, a umieranie dzieje się naprawdę.

Niezmiennie będzie mną wstrząsał widok tych chłopców, niby poważnych, ubranych w mundury niemieckie, a jednak mających twarze przerażonych dzieci, które ponad wszystko chcą tylko jednego - żeby to już był koniec. Żeby móc wrócić do domu.

Film utwierdza w przekonaniu, że wojna jest jedną z najgłupszych rzeczy, jaką ludzie kiedykolwiek wymyślili.