Zgadzam się z tym jakże błyskotliwym stwierdzeniem, że chyba w żadnej kinematografii świata nie robi się tak dużo filmów o "brzydkich glinach". O złych, niesprawiedliwych, skorumpowanych, dobrych-ale niemiłych, niesympatycznych, etc. Pytanie tylko czy oni naprawdę na taką pogardę zasługują, czy to już filmowa obsesja?
Z drugiej strony historii musi być ten pozytywny, choć w gruncie rzeczy zły przestępca. On ma swój kodeks, zasady, wiernych kumpli, no i tą "antyczną" beznadziejnie straconą pozycję... W życiu, w miłości, w sprawiedliwości. Rzadko kiedy wygrywa, a jak już to i tak kończy/odchodzi psychicznie sponiewierany i faktycznie przegrany.

Film niezły w swej drugiej części (trzy miesiące od śledztwa), bo skupia się na czymś więcej niż tylko naturalistycznym obrazie pracy policji. Dochodzą uczucia, komplikacje, różne postawy. I jak zwykle okazuje się, że nikt nie jest ani dobry, ani taki zły. Twardy glina, pod koniec zaczyna nieświadomie mięknąć, a słaba kobietka to w gruncie rzeczy femme fatale, doskonale operująca swą zwodniczą mocą. Jest piękna i młoda i to jej wystarcza, by skutecznie walczyć o swoje. Mimo, że to w gruncie rzeczy męski i brutalny świat (przeciwnie do ciebie odniosłem wrażenie, że kobiety są wyraźnie zdominowane lub wykorzystywane przez bawiących się w swe małe wojenki facetów - popatrz na przykład pani komisarz).

Ja daję 6,5 ponieważ nie przypadło mi do gustu pierwsze 30 minut, aczkolwiek pozytywnie jestem zaskoczony (nawet rolą Depardieu).

Lubię Cię, jesteś taki inny i wrażliwy.