Jako fan Poltergeist’a z 1982 r. poszedłem do kina na remake z ciekawości, aby zobaczyć jak poradził sobie nowy reżyser z nowoczesną technologią z przedstawieniem znanej mi już historii z dzieciństwa. Niestety zawiodłem się niesamowicie, a to „coś”, co otrzymałem mogę nazwać porażką. Co mnie najbardziej raziło w filmie:
- wsadzają Griffina, 10 latka, na strych gdzie tak ładuje od dachu, że głuchy by nie usnął, ale jemu każą spać.
- Napalony badacz, Boyd, proponuje 10 latkowi aby opublikować ich problem z duchami w mediach nawet jeśli byłaby to nie prawda,
- zamiast medium lub osoby która darzy z szacunkiem strefę duchową, otrzymujemy show-man’a, który odpędza „diabły” niczym świnie od koryta.
- Co mnie najbardziej rozwaliło: Przyjeżdża „magik”, który nie wie z czym będzie się „mierzył” ale po chwili otwiera swój kuferek, a tam co? 15 metrów grubej liny! Co za przypadek!
- nie mówiąc już o tym, że linę przyczepiają do ściany (czyt. Płyty GK) haczykiem, który wytrzymuję napięcie liny, póki duchy nie zaczynają jej – uwaga – szarpać! Kilkadziesiąt minut dalej widzimy, że dziewczynka wręcz fruwa w powietrzu, bo nie może przeciwstawić się sile z garderoby.
- Gdy już ten Boyd jak idiota, wsadzi rękę w dziurę, gdzie ewidentnie stanie mu się krzywda, „truposzki” zaczynają wiercić dziury w ścianie od strony „astralnej”. Później jak dowiadujemy się jak te trupki wyglądają, to ja się uśmiałem wyobrażając sobie ich wiercących,
- Brakowało mi emocji matki, po utracie córki,
-Za dużo scen - skoczków - skaczący klaun, skacząca wiewiórka, skacząca zjawa.

Absurdów jest o wiele więcej, jednakże już za dużo opisałem.
Nie polecam tego filmu nikomu. Lepiej już oglądnąć n-ty raz film z 1982. Remake to żaden straszak.
Co najważniejsze, najstraszniejsza była WIEWIÓRKA.