Odkryć zgładzone miasto zakonserwowane popiołem wulkanicznym przed dwoma tysiącami lat? To
porusza wyobraźnię. Nie dziwi więc fakt, że w końcu tematem zajęło się kino katastroficzne. Czy z
katastroficznym rezultatem? Nie wiem. Całe życie przemierzam i studiuję miejsca, w których 24
sierpnia- w dniu moich urodzin-zdarzyło się coś istotnego dla świata. Pompeje są więc dla mnie
miejscem magicznym. Nawet kinematograficzny kicz, który spróbuje choć odrobinę zbliżyć moją
wiedzę i wyobraźnię z wiedzą i wyobraźnią studiujących tę samą rzecz scenarzystów i reżysera,
gotowy jestem zaakceptować. Zupełnie nie interesował mnie wątek miłosny, chociaż spodziewałem
się, że twórców zainteresują odkryte w zgładzonym mieście spopielone ciała i będą próbować wrócić
im życie opowieścią tłumaczącą ich zastany po latach los. Nie czuję się ani zafascynowany, ani
rozczarowany. Chodziłem uliczkami Pompejów, jak niegdyś Mickiewicz czy Sienkiewicz, siedziałem w
amfiteatrze, gdzie w 1971 r. utwór Echoes, zagrało moje muzyczne guru, grupa Pink Floyd, wspiąłem
się na Wezuwiusz, by spoglądnąć "oczami barbarzyńcy" na świat tam na dole, pod chmur pułapem i
próbowałem ogarnąć rzeczywistość :) Tego się nie da. To się udać nie może. Więc jeśli ktoś
spróbował, to niezależnie od końcowego rezultatu, niezależnie od tego, czy miałbym zastać w kinie
dzieło genialne czy kicz, nie mogło mnie zabraknąć na widowni.