oklepany schemat, gdzie to bohater dostaje możliwość zemszczenia się na oprawcach z dawnych lat, którzy to wymordowali jego rodzinę (co ciekawe 17 lat właściwie nie odcisnęło na nich piętna starzenia się). daje 5 za efekty (ładne miasto, wybuch wulkanu nawet nie taki sztuczny) i to, że jak zaczął się wybuch, to chociaż jakaś akcja była. ogólnie jednak to przez połowę się nudziłam i bynajmniej nie wyobrażałam sobie tego, jako taką rzeźnię (bynajmniej nie z powodu wybuchu wulkanu). duszący popiół zasypuje miasto, wokół spadają płonące bryły, ale oni i tak jeszcze mają siłę i ochotę do tego, żeby się lać! no i oczywiście musieli wykończyć jego kumpla, przynajmniej dobrze, że ich też spotkał los, jaki spotkał, to było ciekawiej lol :P chociaż zamiast tracić czas na umizgi, to mogliby jeszcze kawałek zbiec, może nic by to nie dało, ale to moja wymarzona śmierć - mizdrzyć się z facetem i jednocześnie czekać, aż porwie mnie chmura dymu i ognia :/ bynajmniej nie nazywam tego przez to melodramatem, bo jakoś tak mi ich wcale nie szkoda...
kilka lat temu napisałam swoją wizję ostatnich dni Pompei (nie mówię, że udaną, bo z perspektywy czasu mi się nie podoba) i szczerze mówiąc wolę chyba zostać przy mojej, bo jakoś mało dla mnie realne to tsunami przemieszane z Titanicem łamane przez Gladiatora - tak, historia miłości średnia, tak jak i film.