Piękny obraz XIX wiecznej Anglii, pełnej intryg, obłudy i gdzieś pomiędzy tym wszytskim miłości. To obraz młodej Isabeli, kobiety, która przed ustatkowaniem się chcę poznać świat, jest głodna wrażeń i nowych doznań. Jest silną ale i delikatna kobietą. Odrzuca ona swoich zalotników, mężczyzn ustatkowanych, zamożnych, dobrych i bardzo ją kochających.
Wpada w sidła miłości, miłości toksycznej, wyssysającej wszelką życiodają energię i dobroć. Zostaje zwabiona niezwykłym wyrafinowaniem, wysmakowaniem, czymś wielce europejskim i jakże innym od jej codzienności.
"Portret damy" to obraz pokazujący, że czasem trzeba przejść bardzo długą drogę, by powrócić do miejsca z którego się zaczynało i zobaczyć że prawdziwe szczęscie jest na wyciągnięcie ręki. Trzeba zmarnaować wiele lat, wylac wiele łez, być nieszczęśliwym w złotej klatce, aby zrozumieć, że to co najpiękniejsze jest zaraz obok nas.
Dopełnieniem filmu jest subtelna muzyka Wojciecha Kilara.
Piękne kino, polcam.