E no mniej więcej się zgadzam,za mało było w tym uczucia...Całość wydała mi się nijaka .Na początku było nawet nudno,potem mnie zainteresowało,ale myślałam,że będzie jeszcze więcej intryg.Daje 7 pkt.,jest to przywoity film kostiumowy,ale czegoś mi tam zabrakło.:)

Sama prawda, niestety. Film pozostawił niedosyt. Zgadzam się w 100% z autorem wątku.

Zgadzam się z tą opinią, a od siebie dodam, że nie było w tym filmie żadnej treści. Lubię filmy kostiumowe, zwłaszcza ekranizacje o Anglii przed wiekiem XX, ale ta adaptacja mnie niemiłosiernie wynudziła.

po obejrzeniu filmu też miałam wrażenie, że czegoś jednak brakowało. Kostiumy, zdjęcia - świetne, ale 'portret dany' pozostawia niedosyt. Daję 7/10 ;)

film mnie zmęczył... nieciekawy,nudny, ani trochu porywający. nie pozostaje mi nic innego jak przytaknąć na Twoją opinię

Przyznaję - Jane Campion "się nie popisała". Jej "Fortepian" jest niezrównany, natomiast ekranizacja "Portret Damy" zaledwie poprawna. Jestem przekonana, że przeczytam książkę, ponieważ film wg. mnie to wielowątkowy "galimatjas". Obsada wyśmienita; moim zdaniem jedna z lepszych ról Kidman, nie wspominając o Hersey, Donovanie i oczywiście Malkovichu (także przypominał mi swoją rolą De Valmonta z Niebezpiecznych Związków). Miło było popatrzeć na ówcześnie "wzrastające gwiazdy" w rolach drugoplanowych: Bale'a, Mortensen'a i Cervi. Obawiam się jednak, że gdyby nie ten "wyśmienity skład" film w ogóle umknąłby mojej uwadze.

W epizodycznej roli pojawia się też Mary Louise-Parker. Ona niestety nie miała wielkiej szansy na karierę kinową, za to "szaleje" w telewizji (Anioły w Ameryce, Trawka).

Również się zgadzam. Film tak nuuuuuuuuuuudny, że zasnąć można. Uwielbiam tych aktorów, jak i filmy kostiumowe. Spodziewałam się czegoś przepełnionego emocjami, a tu po prostu wielkie NIC.

Mam wrażenie, że nie zrozumieliście tego filmu. Był chłodny, wyzuty z emocji, ponieważ miał taki być! Zdawkowość, dystans, beznamiętność jakie emanują z tego dzieła nie są pozbawione sensu - to one tak naprawdę budują całą opowieść... Postać Gilberta Osmonda pozbawiona była uczuć i na swoją modłę kreowała postępowanie, życie, sposób myślenia innych osób... Dlatego też znaczna część filmu pozbawiona była emocji. Żeby potęgować wrażenie zaszczucia, zmanipulowania, samotności głównej bohaterki. Jednak nie cały film skonstruowany został w ten sam sposób! Ostatnie jego sceny są wręcz przesycone namiętnością, bólem, jak można tego nie dostrzec? Szkoda, że tak wiele osób nie wychwyciło intencji twórców tego obrazu, mimo, iż jest niezwykle sugestywny. A przy okazji piękny.

Zgadzam się z wami. Niby wszystko świetne - świetny rezyser, muzyka,kostiumy, scebografia, aktorzy (przecież to sam sam John Malkovich!), ale czegoś brakuje, tego czegoś, co sprawia, że chce się go oglądać, że umieramy z niepokoju i ciekawości o lisy bohaterów,i że film pozostaje w pamięci. Natomiast o tym obrazie zapomniałam zaraz po zakończeniu. Jest to chyba niewutłumaczalne,a odkrycie tajmnicy zrobienia wspaniałego filmu - wciąż ulotne.