Film wywołał we mnie ambiwalentne odczucia – z jednej strony zwraca uwagę ciekawą koncepcją, z drugiej – zaczyna po pewnym czasie irytować chaotyczną pracą kamery oraz spontanicznym, improwizowanym wręcz montażem. Jedno jest pewne: od strony czysto technicznej omawiana produkcja zdecydowanie wyróżnia się wśród filmów o podobnej tematyce.
Coś, co nie do końca zagrało, to scenariusz: reżyser starał się poruszyć wiele ważnych tematów, lecz niepotrzebnie łapał się za kilka wątków na raz – obraz staje się przez to niespójny i ciężki w odbiorze; zastanawiająca jest również niekonsekwencja w działaniach ekipy realizatorskiej – poszczególne sekcje filmu niezbyt łączą się w całość i sprawiają wrażenie wyjętych z zupełnie innych szuflad, co jeszcze bardziej pogłębia złudzenie obcowania z dokumentem. Takie było bez wątpienia zamierzenie twórców, jednak w zabawie konwencjami trzeba zachować umiar, by nie przekroczyć cieniutkiej linii oddzielającej genialny miks od chaotycznego kiczu.
Film pokazuje bardzo smutną prawdę – społeczeństwo konsumpcyjne kształtuje nasz światopogląd oraz gust, a jednostki kultywujące wyższym wartościom zostają tłamszone. Oryginalne podejście do życia oraz artystyczna dusza stają się znamieniem przeszkadzającym w prowadzeniu „normalnego” życia. Dwójka głównych bohaterów mimo nieprzystosowania do panujących zasad stara się zachować optymizm – niepowodzenia w życiu zawodowym oraz nieciekawe relacje z członkami rodziny nie załamują ich. Zachowują wrodzony optymizm, bo mają siebie.
Bez wątpienia pochwalić należy świetny, bardzo sugestywny, dołujący klimat. Zarówno w pierwszej części filmu, widząc znudzonych i zmęczonych po ciężkim dniu pracowników supermarketu, jak i w drugiej połowie, oglądając obojętne twarze domowników oraz zamyśloną, milczącą babcię podczas przyjęcia urodzinowego zaczynamy zastanawiać się nad swoim własnym życiem. Reżyser zadaje pytania dotyczące miłości, kariery oraz celu wyścigu szczurów, jednak nie udziela jednoznacznych odpowiedzi. Jak już wspomniałem na początku, fabuła nie jest zbyt porywająca, lecz stanowi doskonały pretekst do postawienia przed odbiorcą pytania: czy w czasach kultu pieniądza jesteś w stanie przełożyć ambicje nad dobro materialne, czy też czerpiesz korzyści ze sprzedaży marzeń? Film powinien poruszyć wszystkich bez wyjątku, bowiem porusza uniwersalne kwestie i robi to w bardzo przekonujący sposób. Każdy z nas ma prawo zgubić się w miejskiej dżungli podczas szaleńczego pędu, a „Portret podwójny” pokazuje, że nie jesteśmy w tym osamotnieni. Przykład pary głównych bohaterów pokazuje, że mimo niepowodzeń nie wolno się załamywać – żyjemy bowiem nie dla siebie, lecz dla obdarowywania innych szczęściem. Moja ocena: 6+/10.