Kobieta wyobraża sobie, że żyje w latach 50-tych. Jej wyobraźnia podpowiada takie rozwiązanie w związku z traumą. Prawdopodobnie chodzi o pretekst do ilustracji obrazu przebojami z tamtych lat. Jest to o tyle bzdurne, że iluzja w żaden sposób nie łagodzi bólu straty ani lęku przed psychologicznym pogodzeniem z faktami, więc równie dobrze bohaterka mogłaby sobie wyobrażać, że jest np. średniowieczną księżniczką, albo antyczną boginią – poza względami estetycznymi niczego by to nie zmieniło w wymiarze fabularnym.

Poprzez bezpodstawną estetyzację fabuła ujawnia jedynie prywatną fascynację twórców okresem lat 50-tych XX w. Nie czyni to w żaden sposób różnicy widzowi, o ile nie jest oporowym wyznawcą teorii, że wtedy wszystko z jakiegoś powodu było lepsze, czyniąc życie łatwiejszym. Dla odbiorców, którzy z oczywistych powodów nie mogą pamiętać, jak wyglądało życie na amerykańskiej prowincji tamtego okresu, wszystko sprowadza się do kroju ubrań, modelu telewizora, samochodu lub stylu fryzury. Rzeczywistość jak zawsze była znacznie bardziej złożona. Oczywiście kraina marzeń ma gdzieś racjonalizm, bo została powołana w imię... właśnie, czego? Twórcy nie motywują wyboru bohaterki, więc tak i już.

Fabuła nie odbiega od stereotypowego psychologizującego horroru klasy B. Film niczego tak naprawdę nie tłumaczy, niczego nie wyjaśnia – w finale bohaterka pozostaje dla widza dokładnie takim samym anonimem, jak w pierwszej scenie: strata, mechanizm wyparcia plus jakieś pretekstowe straszydło. Najlepiej wypada oprawa muzyczna, choć, poza wzmiankowaną stylizacją bez logicznego związku z prezentowanymi obrazami.