Co prawda chyba jednak odrobinę bardziej lubię część pierwszą od drugiej, ale podpisuję się pod powyższym. Nolan zrobił z Batmana James'a Bonda w kostiumie nietoperza, co dla mnie jest, paradoksalnie, bardziej groteskowe, niż filmy Burtona, które zdają się krzyczeć do widza: "Hej, to film o facecie, który przebiera się w dziwaczny strój (bardziej przeszkadzający, niż pomagający w walce) i co noc idzie się naparzać z pingwinami i kotami". Nie widzę możliwości żeby świat ten racjonalizować, bo i nie ma takiej potrzeby. Burton odwalił kawał dobrej roboty.
Żeby nie było, filmy Nolana ogląda się całkiem dobrze, ale jak dla mnie to nie to. Ot, kolejny film akcji.

Dla mnie druga część jest wyjątkowa przez bogactwo głównych postaci, z których każda ma pewną głębię psychologiczną nie tracąc przy tym komiksowego przerysowania. Aktorzy wykonali fantastyczną robotę, chyba wszyscy byli wówczas u szczytu formy. "Jedynka" jest poniekąd indywidualnym popisem Nicholson'a, którego zatrudniono właśnie po to by błyszczał i przyciągnął widownię. W "Powrocie..." mamy konglomerat wyśmienitych kreacji.