Ojciec dwójki dzieci wraca po 12 latach do domu. Sytuacja jest napięta, chłopcy taty nie znają, a wymagane jest od razu posłuszeństwo i szacunek. Ojciec zabiera synów na wycieczkę, w czasie której będą mogli go poznać. Młodszy syn bardzo otwarcie buntuje się przeciwko ojcu, za to starszy podziwia go i naśladuje. Metody wychowawcze stosowane przez ojca są co najmniej dziwne, a raczej niewłaściwe. Następują konflikty, przykre sytuacje.
W filmie można odnaleźć wiele symboli religijnych. Również postać ojca może kojarzyć się z Bogiem. Scena podczas kolacji, kiedy ojciec rozlewa wino - kojarzy się z ostatnią wieczerzą. Moment, gdy chłopcy widzą ojca po raz pierwszy, w dziwnej pozie na łóżku - z Chrystusem ukrzyżowanym. Także podróż, której celu chłopcy właściwie nie znają, kojarzy się z wędrówką Abrahama, gdy miał zgładzić syna.
Film opowiada historię dwóch nastoletnich chłopców, których ojciec niespodziewanie powraca do domu po 12 latach nieobecności. Już następnego dnia zabiera synów w daleką podróż na opuszczoną wyspę. Z każdym kolejnym dniem cel wspólnego wyjazdu wydaje się braciom coraz bardziej zagadkowy a czas spędzony z nagle odzyskanym ojcem staje się dla nich sprawdzianem dojrzałości i męskości. Będą się tu ścierać miłość i nienawiść, ambicje i charaktery, potrzeba autorytetu z potrzebą wolności.
Ta prosta historia została ubrana w formę, która zachwyciła recenzentów. Pisano o magii i poetyckości tego filmu, hitchcockowskim suspensie i głębokiej religijnej symbolice. Liczne były porównania do twórczości innego rosyjskiego reżysera, Andrieja Tarkowskiego. Wynikały one nie tylko z klimatu i stylu Powrotu przypominającego dzieła autora Andrieja Rublowa, ale również ze względu na festiwalowe laury. W 1962 roku za swój debiutancki film Dzieciństwo Iwana Tarkowski także otrzymał Złotego Lwa.
[opis dystrybutora]
Kilkunastoletni Andriej (Vladimir Garin) i młodszy od niego Iwan (Ivan Dobronravov) mieszkają z matką i babcią w rosyjskim miasteczku. Pewnego dnia w ich domu zjawia się niewidziany od 12 lat i znany im wyłącznie z fotografii ojciec (Konstantin Ławronienko). Gdzie był i co robił, nigdy nie zostaje wyjaśnione.
Ojciec zabiera synów w podróż, podczas której poczyna sobie z chłopcami nadzwyczaj surowo, jak sierżant z rekrutami. Tresuje ich, zmusza do nadludzkich wysiłków, upokarza. Starszy syn potulnie to znosi, młodszy zaczyna się buntować.
