mój ulubiony film dumonta, który gdzieś na zgliszczach Teorematu tworzy tutaj własną kosmogonię, idzie dalej niż pier paolo, nie horyzontalnie, ale wertykalnie, łączy przeciwieństwa, znosi podziały, tu nie ma dwa, tu jest jedno, pięknie wrzuca świętą czystość w brudny świat materii, tropi sacrum w profanum, pustkę w formie a formę w pustce znajduje, z gardła wieprza, który w perle zaklęty, perłę wyciąga, która ma kształt wieprza, korzeniom lotosu przez błoto i bagno się przygląda, złotu w gównie oblepionym, róży zakwitłej na betonie, chrystusowi w jezusie i buddzie na stacji benzynowej, ciału jako siedlisku i grzechu i ducha świętego, i tak dalej, i tak dalej.. a wszystko to i dużo więcej jeszcze w osobie tego szalonego baranka bożego, niecodziennego świętego z flandrii, w jednym życiu rozpiętym gdzieś pomiędzy śmiercią a narodzinami, któremu w najcudowniejszym finale jaki w ogóle u dumonta widziałem - a ściśle śladem zaakcentowanej w tytule przekroczki podążając - udaje się wznieść ponad wszystkie te podziały..