Dzisiaj mi się przypomniało o tym filmie. Obejrzałem go furę czasu temu, gdy byłem w wieku Oscara, raczej przypadkowo, bo wcześniej widziałem trailer amerykańskiej wersji i mi się pomyliły. Było to nie do końca na moją jeszcze dziecięcą psychikę.

Autentycznie film zrył mi banię, często o nim myślałem potem. Ponury klimat, tragizm żyć głównych bohaterów i ten soundtrack, który wpada w ucho i momentalnie wywołuje melancholijny, depresyjny nastrój. Choć sam miałem z głównym bohaterem pewne powiązania, czyli nieciekawe relacje z rówieśnikami i też chciałem mieć taką "bratnią duszę", to jednak nie potrafiłem się utożsamić z Oscarem.

Dalej uważam, że na miano horroru to to nie zasługuje, jest to melodramat psychologiczny. Powolna, ciągnąca się fabuła bez zwrotów, bez napięcia i tyle niedopowiedzeń... Najgorzej z końcem filmu, od tak Oscar se kupił bilet i wyjechał? Musiał uciec i być potem poszukiwany, bo matka by nie pozwoliła wyjechać samemu. I gdzie oni zmierzali? Dwójka dzieciaków raczej nie wynajmie se mieszkania. Więc bagiety prędzej czy później ich znajdą i odkryją, choć pewnie Eli się ich pozbędzie tak, jak tych trzech z basenu i powstanie materiał na miejskie legendy, wybiegając za bardzo w przyszłość.

Przeczytanie niektórych wpisów na forum kusi, by poszukać książki (choć prawie żadnych nie czytam), może to by uspokoiło niedosyt i melancholię, które ten film wywołuje, nawet po przejściu okresu dojrzewania.