Kobieta wjeżdża samochodem do garażu, drzwi zamykają się za nią. Coś słyszy. Rozgląda się, nagle zza niej wyskakuje złodziej, i trzymając ją w mocnym uścisku, pilnując by nie krzyczała, wyjaśnia jej swój plan – ona ukradnie dla niego 100 tysięcy dolarów z banku, a on nie zabije jej ani jej siostry, oraz odda jej 20%. Ważne: napastnik ani przez moment nie wychodzi z cienia. Widz nie widzi go, tak samo napadnięta kobieta. I bardzo długo nie zobaczy (może w ogóle?).

To mógł być powalający thriller – pierwsze sceny powalały klimatem, miażdżąc pod tym względem takie choćby „Zabójstwo” Kubricka. Jednak dalej nie jest już dobrze – choćby scena w garażu, jest przeprowadzona jednym statycznym ujęciem, a takich warunków nie wytrzymali aktorzy, którzy po jakimś czasie przestępowali z nogi na nogę itp., by nie zdrętwieć (scena była długa). Zabrakło dynamicznego montażu, który by ukrył te niedoróbki.

Potem historia dzieli się teoretycznie na 2-3 wątki, z czego tylko jeden jest kontynuowany przez cały czas a reszta jest ruszana raz na godzinę. W efekcie robi się monotonnie, mało ciekawie i nie czeka się na koniec.

No i rewelacyjna muzyka – zgadnijcie, czyja... Czołówka i ten link poniżej równa się hipnoza.
http://www.youtube.com/watch?v=6UJ0SSHlarc


6/10.