Presley'a można kochać albo nie, ale nie można zaprzeczyć, że był ikoną i absolutnym ewenementem swoich czasów. Wpisał się w historię muzyki przez wielkie EP. W tym filmie, opowiadającym skądinąd również i jego życie, zabrakło mi jednak samego Elvisa. Jego w tym filmie nie dostrzegłam, podobnie jak muzyki, którą zwojował świat. Zabrakło mi jego charyzmy, barwności, emocjonalności, wewnętrznych konfliktów i błyskotliwości. Byłam bardzo ciekawa tego filmu, bo miałam nadzieję, że będzie on uzupełnieniem "Elvisa" z fantastyczną kreacją Austina Butlera. W tamtym filmie Pricilli nie poświęcono dużo uwagi, a jej perspektywa jest naprawdę przejmująca. Rzecz w tym, że nie poczułam spodziewanych emocji, ten film nie chwycił mnie za serce, nie skłonił do refleksji mimo mojej ogromnej wrażliwości, choć historia żony "króla" jest bez wątpienia warta opowiedzenia. Z "Elvisa" Baza Luhrmanna wyszłam zalana łzami... cały ten film był dla mnie jedną wielką emocjonalną bombą... ale takie realcje publiczności miał właśnie wzbudzać sam Presley. Teraz poczułam jakąś dziwną pustkę... przez cały seans nie umiałam wychwycić podstawowych uczuć: ani złości gdy Presley rzucał krzesłem, ani żalu gdy Pricilla opuszczała Graceland, ani zazdrości i rozgoryczenia, kiedy widziała dowody romansów męża, ani namiętności między małżonkami. Wiele scen toczy się w ciemnych pokojach posiadłości, które uderzyły mnie marazmem i chłodem. Nie przeżyłam i nie poczułam tego filmu tak jakbym chciała, mimo niewątpliwie pięknych i utalentowanych aktorów i wspaniałego odwzorowania detali oraz scenerii tamtych czasów, za co daję mocną 4.