dobrze zagrała i lęk, i miłośc do męża. Spełnił zadanie E. Kujawski (ma zresztą odpowiednią fizjonomię, zapamiętywalną i robiącą wrażenie, co w takich filmach ma znaczenie). Słabo modulował głos aktor Szurmiej, nie odrabiał chyba lekcji aktorskiej, a pamiętam, że o ćwiczeniach intonacyjnych, modulacyjnych mówił kiedys Zapasiewicz, mający tendencję do monotonnej wymowy, on jednak bardzo pracował nad sobą, stał się jednym z najlepszych. Szurmiej mówił "sztywno", zbliżało to jego kwestie do deklamacji, wsłuchajcie się.

Ogólnie jednak dobrze oceniam film, nie pozostawił obojętnym. Działała i sceneria (ta niezwykła willa), i scenografia z jej bogactwem rekwizytów, wystroju wnętrz, podziałało to, co wywindowało ograniczenie wiekowe filmu do lat 16 (tak miałem na ekranie w TVP Kultura), czyli ukazanie półświatka, ciekawego, bo w stylu retro. Udoskonaliłbym czasem pewne sceny, np.nie ukazywałbym leżącego w łóżku profesora w tak zwykłym świetle, zaaranżowałbym to pierwsze ukazanie go w filmie jakoś niezwyklej, bez przesady, ale może w innym świetle, z boku, ukazującym profil wyłaniający się z ciemności. Może skłoniłbym operatora do pokazywania domu na początku filmu jakby z perspektywy zalęknionej kobiety, jakby kamera wisiała nad nią, a otwierały się przed oczyma kolejne zakręty korytarzy, kolejne wnętrza. Może bym cały film zaczął od sceny wykładu profesora, jego jakby roznamiętniania się w miarę opowiadania o stanach patologicznych.