Do połowy film był całkiem w porządku - typowe, ładnie zrobione SF. Jednak potem zaczęła się równia pochyła. Nie wiem, czy "Prometeusz" miał być komedią, raczej w to wątpię, ale kurczę, uśmiałam się przednio. Punktem kulminacyjnym, obok tak wybornych momentów jak narodziny pieszczotliwie nazwanego przeze mnie Władkiem aliena, usmażenie miotaczem ognia taty Władka, czy też pojawienie się bardzo starego pana (kto by się spodziewał - ojca blondi), którego pomyliłam z obcym, była oczywiście dekapitacja Michaela Fassbendera i to, co za sobą pociągnęła. WRÓĆ PO GŁOWĘ! JESZCZE SIĘ PRZYDA!-krzyczę do Elizabeth. Ale ona "NIE" i biegnie do Władzia. No rozumiem, ciągnie ją do własnego dzieciątka. Tyle że Władzio, mimo iż nie był karmiony piersią, dość konkretnie wyrósł i jest nieco markotny (pewnie wciąż ząbkuje). Jego wagino-szczęki skłoniły mnie nawet do refleksji, czy to aby na pewno Władzio, a nie Władzia. No ale wracając do sedna, Elizabeth postanawia zwabić swojemu maleństwu obiad i uciec uznając, że mały da sobie sam radę. I co? I głowa przemawia. No zdycham. A MÓWIŁAM WRÓĆ PO GŁOWĘ! Na szczęście w końcu się posłuchała i biegnie. Patrzę na tę seksowną główkę z zalotnie wystającym kręgosłupem i czuję jak kisnę. Jakby tego było mało, gdy Elizabeth w końcu dociera do głowy, ta daje jej instrukcje, w której części leżącego obok tułowia schowała jej wisiorek. Dostaję padaczki. Mówię sobie "Jeszcze brakuje żeby podniosła ten łeb za włosy i rzuciła do worka". NO PODNIEŚ! I podnosi. Kisnę ostatecznie. Podziwiam wszystkich tych ludzi, którzy wyciągają z tego filmu jakieś poważne teorie, bo jedyne o czym ja byłam w stanie myśleć po obejrzeniu tego cuda, to losy Michaelowej główki po wyciągnięciu z worka.
Jak myślicie, jakie będą dalsze przygody głowy pana Fassbendera? Zjednoczy się z tułowiem, czy też będzie pilotować statek ustami? Czy zrobi pożytek z zalotnego kręgosłupa? A może, aby umilić współtowarzyszce długą podróż, wyćwiczy do perfekcji uprawianie miłości francuskiej?