No właśnie te "dłużyzny" definiują ten film. Sceny nakręcone bez podkładu muzycznego, w których wyraźnie słychać kroki idącego bohatera, dźwięk odsuwanego krzesła, czy tę chwilę, w której bierze kubek z szafki, stawia go na blacie, potem wsypuje do niego kawę i zalewa wrzątkiem, ukazują autentyzm filmu. To jest właśnie samo życie, ono tak wygląda. Jakby ktoś obserwował nas rano wstających i robiących kawę. Ja to osobiście w filmach uwielbiam.