Bodaj najbardziej cenione dzieło reżysera zwanego najczęściej sprawnym rzemieślnikiem kina sensacyjnego. Jednak jest to film dość nierówny: tempo wzrasta, by po chwili gwałtownie siąść na kilka minut, paru bohaterów i sytuacji jest tu całkowicie zbędnych (mam na myśli np. Janet Leigh albo Henry'ego Silvę). No, ale to właściwie jedyne zarzuty.
Intrygujący jest początek: w trakcie wojny koreańskiej dziewięciu amerykańskich żołnierzy wpada w pułapkę i dostaje się w ręce komunistów. Następnie przenosimy się do Ameryki, jeden spośród tych żołnierzy zostaje odznaczony medalem. Potem następuje słynne, mistrzowskie i niewiarygodnie perfekcyjne ujęcie podczas spotkania jakiegoś kobiecego klubu. Więcej na ten temat nie powiem. To trzeba zobaczyć.
Po godzinie mniej więcej seansu film troszkę zaczyna nudzić, opowieść Harveya o swojej miłości zdecydowanie zbyt rozwlekła. Myślałem, że spokojnie przetrwam do końca seansu bez żadnych rewelacji, ale finał jest naprawdę porażający.
Niemniej jednak obiektywnie rzecz biorąc to znakomity film, dość oryginalna mieszanka politycznego thrillera, filmu sensacyjnego i satyry, nawiązująca do nastrojów, które uwidocznią się w Ameryce parę lat później, czyli całkowitego braku zaufania do władzy, świetnie fotografowana na czarno-białej taśmie, potęgującej niepokojącą, duszną, nieswoją i jakąś taką dziwaczną atmosferę.
Poza tym wybitne kreacje Angeli Lansbury i zwłaszcza Laurence'a Harveya.