tzn, ja nie mam nic przeciwko pesymizmowi w kinie, ale trzeba go wysmakowanie podać na talerzu, bo w przeciwnym razie można poczuć się nieswojo jak ja na Przed północą i wyjść z założenia, że to film niby o czymś, ale jednak o niczym, albo zanudzić się jak ja na Gościach;)

Wydaje mi się, że jest dyskretna różnica między pesymizmem a realizmem. W kinie również. I prawdę powiedziawszy, "Przed północą" nie odbieram jako dzieła pesymistycznego, wręcz przeciwnie - finał sugeruje, że nie jest tak źle. Poza tym, nawiązując do Twojego odbioru filmu jako portretu upadających wartości cywilizacji zachodniej (czego ja - wierny widz całego cyklu - za cholerę nie dostrzegam), chrześcijanie powinni zrozumieć, że ich etyka nie jest jedyną, z jakiej ludzie na tej planecie korzystają w przebiegu swojej, nierzadko diablo trudnej egzystencji. Czasem posługują się kodeksem zgoła odmiennym, czasem tylko jej wybranymi elementami (owszem, bo tak im wygodnie), niekiedy zaś tylko i aż zdrowym rozsądkiem. Zdrowy rozsądek bardzo mi odpowiada, bo np. stwarza szczęśliwie szansę rozwodu w rodzinach, które w ogóle nie powinny zostać zawiązane. I to nie jest żaden upadek wartości. To szansa, żeby nie zmarnować życia. Ma się rozumieć - doczesnego. A że Linklater przy okazji pokazuje sytuację, w której dążąc do szczęścia, krzywdzimy innych, chwała mu, bo i tak bywa. Nie chce być inaczej, bo czasem do tego, aby uczynić komuś krzywdę, wystarcza już sam fakt, że istniejemy i oddychamy. Niestety.
Sugerowałbym jednak obejrzenie pozostałych części cyklu - on naprawdę ma sens. Teraz to już chyba lepiej, cofając się w przeszłość, czyli najpierw część środkowa i dopiero na koniec "Before Sunrise".

Piękna i sensowna wypowiedz, J__van_den_V_.
Dzisiejsze wartości upadają, bo jednostki wreszcie zaczynają hedonistycznie skupiać się na życiu doczesnym, jako - być może - jedynym, które jest nam dane, albo - jeśli nie jedynym -, to może dane jest z założeniem właśnie korzystania z niego pełnymi garściami. Zamiast trzymać się sztywno wyznaczonych żelaznych konwenansów, zwłaszcza religijnych, robimy więc wiele, by nie zmarnować życia, a przeżyć je w pełni :)

To jest film o wielkiej miłości małych ludzi. Wierna kopia „Odrażających, brudnych, złych” z 1976. Tam był slums jako miejsce w mieście, tu jest slums intelektualny. Ale człowieczeństwo zostaje. Na mnie zrobiło pozytywne wrażenie, gdy od jałowej rozmowy przy stole scenariusz przechodzi do świata prawdziwych uczuć, które mogą rozerwać związek kobiety i mężczyzny, ale nie muszą.

Bełkot fanatycznego katola. Mam nadzieję, że wasze ( celowo z małej) "wartosci" upadną jak najszybciej i nikt o nich nie będzie pamietał. Gratuluję tej dziesiątki dla Suicide Squad, ten film na pewno odmienił twoje smutne życie.

niestety nie jestem katolem, nic mnie nie łączy z fałszywą religią założoną przez fałszywych żydowskich faryzeuszy