Film przypadł mi do gustu już od pierwszych minut, zdecydowanie nie odczuwałem nudy i zmęczenia powolnym tempem filmu czy jego "bezcelowością".

Fabuła jest prosta - Anna wraz z przyjaciółmi udaje się na przejażdżkę jachtem. Zatrzymują się na jednej z powulkanicznych wysepek, gdzie zupełnie bez śladu znika Anna. Już od początku filmu dowiadujemy się o pustce między nią a Sandrem - ich związek dogorywa. Jednak zniknięcie bohaterki, niby tak bliskiej jej przyjaciołom, szybko staje się po prostu kolejnym wydarzeniem w ich życiu. Udając się w drogę śladem zgłoszeń różnych ludzi, którzy widzieli pasującą do jej rysopisu kobietę, Claudia i Sandro wdają się w romans, z czasem mając nadzieję, że Anna już nigdy się nie odnajdzie. Bohaterowie filmu próbują płynąć z prądem życia, przystosować do zmieniającej się rzeczywistości. Przeważnie skupiając się na swojej seksualności, wdając się w romanse, które jednak nie są w stanie stłumić emocji, wyrzutów sumienia.

Antonioni zdjął ze swego obrazu ramy i właściwie od tego momentu kamera mogła pójść w każdym, dowolnym kierunku. Nie da się przewidzieć kolejnych wydarzeń, co wymaga pewnego skupienia i cierpliwości - tym bardziej biorąc pod uwagę ilość i natężenie przedstawianej "akcji". Reżyser nie prowadzi nas za rękę i nie daje odpowiedzi na złotej tacy. Widz, podobnie jak bohaterowie filmu, musi sam przeżyć tę podróż. "Przygoda" tylko i aż dryfuje na falach zwykłego życia. Zdaje się, że Barthes słusznie nakreślił analogię między Antonionim i Matisse'm, który zwrócił uwagę na pustkę między gałęziami drzew - podobnie włoski reżyser maluje pustkę życia, tę niemożliwą do poznania, ciężką do określenia. Otaczającą ludzi i wdzierającą się pomiędzy nich.

No i to piękne, ciche zakończenie. Zarazem smutne i szczęśliwe, niczego nie kończące.