"Cold Pursuit" to film, który od początku miał ambicję wyróżnić się z tłumu typowych akcyjniaków z Liamem Neesonem. Schemat, ojciec mszczący śmierć syna, wydaje się znajomy i prosty, ale reżyser Hans Petter Moland postanowił doprawić go sporą dawką czarnego humoru i groteski. Efekt jest intrygujący, choć nie do końca udany.

Pierwsza część filmu wypada najlepiej. Klimat zimowego miasteczka, surowe krajobrazy i powolne tempo działań bohatera budują ciekawą atmosferę. Neeson, choć nie wychodzi poza swój sprawdzony repertuar, nadal potrafi przekonać widza, że gra człowieka, który znalazł się na skraju. Jego przemiana z prostego kierowcy odśnieżarki w kogoś gotowego na brutalną zemstę ogląda się z zainteresowaniem.

Jednak szybko okazuje się, że twórcy chcą opowiedzieć historię inaczej niż w typowym thrillerze. Pojawiają się dziwaczni gangsterzy, humor sytuacyjny, a każda kolejna śmierć zostaje odnotowana ironiczną planszą. To pomysł świeży, ale nie do końca pasujący do tonu, jaki sam film buduje. Raz oglądamy dramat o ojcu, który stracił dziecko, a chwilę później scenę, która wygląda jak gag. Taka sinusoida sprawia, że ciężko traktować Cold Pursuit poważnie, ale też trudno cieszyć się nim jako czystą komedią.

Największym atutem filmu jest sceneria, zimowe góry Kolorado potrafią zachwycić, a w połączeniu z surową przemocą dają klimat bliski kina skandynawskiego. Niestety, fabuła zamiast wciągać, rozchodzi się na wiele wątków, a bohaterowie drugoplanowi przypominają bardziej przerysowane figury niż pełnoprawne postacie.

Ostatecznie Cold Pursuit pozostaje filmem nierównym. Ma dobre momenty, potrafi zaskoczyć nietypowym humorem, ale brak mu konsekwencji i spójności. Ani jako thriller, ani jako czarna komedia nie spełnia w pełni oczekiwań. To kino przeciętne, ciekawa ciekawostka, ale bez większego ciężaru, który sprawiłby, że zostanie w pamięci na dłużej.