Kwintesencja tego czym zwykło się określać to co w amerykańskim kinie złe i bardzo złe. Jak daleko można się posunąć w ignorowaniu widza, jego przytomności umysłu ??? Poczucie humoru???- nie tym razem! I pan Foxx i pan Morse jako pomysł na swoje role wybrali ,,rozpychanie się łokciami". Szczęściem dla tego pierwszego, udało się mu w późniejszych rolach wyszlachetnieć.Drugą część filmu obejrzałem w drodze po pilota by "to" wyłączyć powstrzymany ciekawością jak daleko ekipa filmowa może się obsunąć...
Nawet nie wypada żegnać się tradycyjnym "good night, and good luck". Esforty.
2/10

data mojego wpisu - rok 2002. Zupełnie nie wiem, co to za film. Te dobre bronia sie same,niektore zapadają w pamięć, a w tym przypadku pustka totalna. Niech tak pozostanie.

Przede wszystkim ten film trzyma się na takim solidnym, amerykańskim poziomie, do którego tylko w podskokach czasem Francuzi dolatują, Brytyjczycy częściej, a nawet przewyższają momentami, ale w Europie pewien poziom montażu, dialogów, zdjęć, sprawności realizacyjnej, oczywisty dla filmów USA klasy A (do których ten film należy) jest niemal nieosiągalny. Dziwię się, że mieszanka humoru z czystą sensacją tobie "się nie zgadza" - występuje to w filmach takich jak cykl "Zabójcza broń" czy te z Murphy'm ("Gliniarz z Beverly Hills", "48 godzin"). Humor tu momentami naprawdę dobry. Czarnemu charakterowi trochę brakuje do schizy Malkovicha, Foxxowi do Murphy'ego, ale już Morse to wyższa półka, no i ciekawie skonstruowana jest ta postać, bo psychopatyczność twarzy, osobowości aktorskiej Morse'a zderzona jest z prawością jego funkcji - policjanta, co przy cyniźmie tej postaci, ale i determinacji w ściganiu mordercy daje ciekawy efekt.

Tak, tak... Ecie pecie o wszechświecie, wynalazku i komecie - komedia ma bawić, bez moralizowania.