...i szukanie swego szczęścia w pechu. Nie wiem, ale ten film skojarzył mi się z durną piosenką z czołówki "Śmiechu warte". ale chyba coś w tym jest. Ja bynajmniej nie uśmiałem się na nim, tak samo jak oglądając ten program jakieś 15 lat temu. Nie powiem pewnie nic odkrywczego, ale ten film powinien się znaleźć chyba w kanonie polskich filmów obowiązkowych. Wyśmienita rola Lindy, który szargany przez przewrotne ręce losu stara się odnaleźć w konkretnej sytuacji. Właśnie przez los ale i otoczenie, które narzuca mu pewien tok myślenia musi balansować i starannie podejmować decyzję. W zbłąkanym umyśle bohatera rodzą się trzy koncepcje życia uwarunkowane właśnie przez te dwa w/w czynniki. On za wszelką cenę szuka swego szczęścia, ale okupione jest to zawsze wielkimi wyrzeczeniami bądź tragedią samego bohatera. Po obejrzeniu mam wrażenie że los Witka był już z góry przesadzony. Reżyser chciał nam chyba dać do zrozumienia, że przemiany ustrojowe w tamtych czasach były nieuniknione, na dało się od nich uciec, zmienić. Niezależnie czy było się w kraju czy poza nim. Wiele ludzi wyjeżdżając przed stanem wojennym nie mogli wrócić do ojczyzny, zostawiając rodziny. Stawiając się po jednej ze stron barykady narażali się na szykanowanie i prześladowanie tych drugich. Dobrze, że te czasy już za nami, choć i teraz młodzi ludzie mają mętlik w głowie związany z wyborem drogi życiowej, to my mamy jednak więcej opcji niż ludzie z okresu PRL-u.