Klasyk horroru spod znaku "zemsty natury" w wydaniu Alfreda Hitchcocka. Jeśli przystać na dość częste dziś obiekcje, iż "Ptaki" należą do produkcji, których upływ czasu nie oszczędził, to pobiadolić wypada tu jedynie nad wizualną stroną poniektórych scen, ewentualnie nad montażem dźwięku. Jednakże zważając na to, iż dziecku Hitchcocka w przyszłym roku stuknie półwiecze, na niedociągnięcia techniczne możemy przymknąć oko. Wciąż jest to bowiem rzecz niezwykle aktualna. Atak na stacji benzynowej, scena ze śpiewem dzieci i przyczajonymi, skrzydlatymi oprawcami czy finałowa ewakuacja z domu. Wszystko to, twórca "Psychozy" kreuje w sposób ponadczasowy. Świetnie zawiesza akcję i buduje napięcie. "Ptaki" nie bez powodu uchodzą dziś za jeden z klasycznych podręczników suspensu. Dzieło to nad wyraz rzetelne, umiejętnie prowadzone i nadal wywierające piorunujące wrażenie.
Pozwolę sobie dodać, że po wątpliwie udanych, niedawnych seansach z "Rebeką" i "Lokatorem" przez wiele dni odczuwałem hitchcockowy głód. O niedosycie wywołanym dziwnie ociężałymi i zachowawczymi obrazami Mistrza, dzięki omawianemu arcydziełu suspensu, już w zasadzie zapomniałem.