Ehh muszę jeszcze coś dodać bo "Kairo" siadł mi na ambicje i zejść nie chce. Skołowałem sobie napisy angielskie ponieważ polskie tłumaczenie było liche (ubolewam w tym miejscu nad brakiem oficjalnego wydania). Odszczekuję swoje pretensje do czerwonej taśmy. Na spokojnie, powoli przebrnąłem raz jeszcze przez ten film. Kilka motywów załapałem lepiej niż za pierwszym razem ale kilku w dalszym ciągu nie. Wydaje mi się iż rozumiem o co biega z duchami, ich samotnością. Ale mimo to wątek masowego wsiąkania w ścianę i samobójstw jest tak naciągany, że nie idzie traktować tego filmu całkiem serio. Kto o zdrowych zmysłach poszedłby sobie strzelić w łeb tak jak Harue gdy tylko dowiaduje się o tym iż "śmierć to wieczna samotność"? Jedyną sensowną postacią wydawał się być "Tropikalna koszula" Kawashima aka "Printo Screenki". Ale po spotkaniu z duchem a może raczej po przyjęciu do świadomości czym jest śmierć i on się rozpuścił. Akcja filmu miałaby jakieś uzasadnienie jeśli przyjmiemy że oni wszyscy są emo... Daję końcowo 6/10. W sumie film nie może być aż tak zły skoro dwa razy go obejrzałem.

Ja od razu oglądałem film z angielskimi subami ponieważ nie mogłem znaleźć polskich. Akcja rozwija się dosyć monotonnie a dialogi są bardzo oszczędne. Reżyser chciał skupić się głównie na obrazie co jest z resztą charakterystyczne dla japońskich reżyserów.
Co do twojej wypowiedzi No1 jest ona spójna i nie ma prawie nic do dodania oprócz jednej kwestii. Harue czuła się samotną osobą od małego bez rodziców bez partnera zapuściła się w świat komputerów jeszcze bardziej pogłębiając swoją samotność. Jeśli weźmiemy te czynniki pod uwagę już tak nie dziwi jej samobójstwo. Moim zdaniem jakąś taką iskierką nadziei trzymającą ją przy życiu (trzeba wiedzieć, że wskaźnik samobójstw w Japonii jest bardzo wysoki i ich główną przyczyną jest alienacja w stosunku do świata zewnętrznego identycznie jak w przypadku Harue) jest fakt, że gdzieś tam w podświadomości miała nadzieję na zmianę na lepsze (w bliżej nieokreślonej przyszłości ale jednak) a tutaj nagle dowiaduje się, że są duchy i nie ma nic poza samotnością więc traci totalnie sens swojego istnienia, nie ma się co dziwić. Co do Haruhiko to po prostu nie wytrzymał psychicznie gdy zmierzył się ze śmiercią (nawet jej dotknął kładąc jej rękę na ramię). Dodajmy do tego działanie pod wpływem emocji oraz przede wszystkim wcześniejszą śmierć kobiety w której być może zaczął się zakochiwać albo już się zakochał (proponował jej przecież wspólne życie waląc w drzwi jej mieszkania) i mamy "rozpuszczonego" bohatera.
Tak czy inaczej film ma sporo niedociągnięć, dla europejskiego widza jest dosyć ciężki. 5/10 tak to widzę.

No cóż po tym co piszesz wnioskuje, że fil po prostu nie jest dla Ciebie. Ale idziesz bardzo dobry tropem "film jest całościowo jedną wielką symboliką" - Jak najbardziej! Jak najbardziej jak zdążyłeś zauważyć surrealistyczne i również nie wyjaśniony dla widza. trzeba wziąć pod uwagę, że to film japoński. W Japonii niestety życie jest jakie jest, wszystko jest zmechanizowane nawet człowiek. Ludzie w tym kraju często zachowują się jak zaprogramowani. To perfekcjoniści którzy wszystko starają się robić z dokładnością maszyn. Chory perfekcjonizm wprowadzany jest od najmłodszych lat z tego powodu i z powodu braku czasu, przyjaźni, szczęścia czy zapomnienia szukają w sieci i innych nowinkach technicznych. Przykład hodowania wirtualnych zwierząt. Po prostu nie mogą sobie pozwolić na prawdziwe ze względu na styl życia. Film pokazuje jak zgubne jest to działanie i mimo, że daje nam złudne poczucie szczęścia tak naprawdę zabija nas od środka i może sprawić, że uczucia i relacje jakie powinny nas cechować jako ludzi po prostu znikną a my w raz z nimi (puste ślady po ludziach na ścianach). To co miała nas przybliżać jako ludzi, pogłębiać więzi między ludzkie i przysparzać nam nowych znajomych tak na prawdę sprawia, że w środku jesteśmy samotni. Ostrzega nas przed tym gdyż takie postępowanie może doprowadzić do apokalipsy (wymowna końcówka) Być może chodzi o apokalipsę uczuciową?. Chodzi o to, że skończy się życie dzisiejsze a zaczniemy żyć życiem wirtualnym a wtedy zostaniemy sami. Można oczywiście iść dalej tym tropem jak czerwona taśma która może nas ocalić ale ceną jest odgrodzenie się od społeczeństwa wirtualnego, elektronicznego. (klejenie całych pokojów i każdych szczelin aby inic się nie przedostało, żaden sygnał, bądź unikanie elektroniki) Duchy atakujące mogą symbolizować dopadającą samotność bądź inne uczucia. Nie do końca wiem jakie one mogą być ja odebrałem duchy jako dopadające nas obawy bądź własne strachy przed którymi się bronimy. A, że sporo samotności w tym filmie:) To tylko taka moja frywolna interpretacja także nikt nie musi się z nią zgadzać i wcale nie musi być poprawna ;p Ale jeszcze mógłbym sporo pisać o tym filmie. Lubię filmy nad którymi można pofilozofować. Ten mimo, że momentami się ciągnął oczarował mnie. Ale to prawda jest tak specyficzny, że nie każdemu się spodoba. Podsumowując ..... nie grajcie w simsy :)