Kiyoshi Kurosawa powraca tym filmem do mrocznego, przesyconego pesymizmem stylu jaki zaprezentował w "Kuracji". I choć taka "Charyzma" do pozytywnych dzieł nie należała, zawierała przynajmniej szczyptę humoru, której próżno szukać w "Kairo". To dzieło chłodne jak Antarktyda, a przy tym stroniące od łatwych wyjaśnień. Dlatego fani typowych j-horrorów mogą być zawiedzeni.

Nie ukrywam, że dla samych miłośników reżysera może to również być seans stanowiący mały zawód: chyba żaden obraz Kurosawy nie był tak chaotyczny. Zgubiłem się w tym filmie nie raz, a wtopienie się w przesłanie utrudniał nadmiar konwencji. To zarówno kino grozy i kino symboliczne, jak nawet apokaliptyczne science-fiction. Taka mieszanina może być niestrawna.

Nie umniejszając jednak "Kairo", to obraz niezwykły dzięki swej atmosferze oraz potraktowaniu sił nadprzyrodzonych. Mówiąc o nich wytworzono pomost między starymi legendami, a technologią. Pozwolono także by duchy tutaj obecne, niszczyły bohaterów trochę inaczej niż tradycyjnie. Jak? Nie zdradzę. Co nie zmienia faktu, iż forma "zła" jest tu niesamowicie dyskusyjną kwestią. Podobnie zresztą jak sens zakończenia.