zaskakujące to jest dla mnie to, że odbierasz zakończenie jako optymistyczne.
jak dla mnie jest otwarte tak samo jak w części pierwszej. jednak biorąc pod uwagę brutalny realizm tego filmu, trudno jest mi sobie dopowiedzieć hollywoodzki happy end.
koleś, który jest ewidentnym idiotą (mimo całej sympatii jaką do niego czuję), nie mający się do kogo zwrócić, bez forsy, w perspektywie poszukiwany (przez policję i bandytów), z porwanym dzieckiem na karku. cholera, cieżko o większe bagno...

Masz rację, w zakończeniu Tonny jest w kompletnej dupie. Ale jest w tym zakończeniu coś, co mu się udało. W końcu zdobył jakiś szacunek. Szacunek dla siebie.I pewnie pomyślał, że zrobi wszystko, aby być dobrym ojcem dla swojego syna. Że nie pozwoli ,aby jego syn żył w takim gównie jak on. I w tym znaczeniu można powiedzieć, że to zakończenie jest optymistyczne.
I ja Tonnemy wierzę, bo w przeciwieństwie do Ciebie, nie uważam go za idiotę. Tonny jest gdzieś w środku dobry, uczciwy i delikatny. On nie pasuje do światka, w którym się wychował. Dlatego nie może zdobyć miłości swego ojca i szacunku kolegów. On ma swój kodeks, dla nich niezrozumiały, więc wolą widzieć w nim idiotę. Tak naprawdę dla mnie Tonny to jest wielki gość, tylko że on sam o tym nie wie, bo nigdy nie zaznał akceptacji.
A Mads... jak to Mads, wszedł w Tonnego wybitnie. Uwielbiam Madsa, po dzisiejszym seansie "Pusher II", uwielbiam Madsa jeszcze bardziej.