Ośmielę się polemizować. Szczerze rzekłszy, scenariusz sprawiał wrażenie wewnętrznie niespójnego pod względem opisu psychiki głównego bohatera. Dixon z początku filmu i z końca filmu to dwie zupełnie inne osoby - i to bynajmniej nie dlatego, że po drodze przeszedł jakąś wewnętrzną przemianę, charakter Dixona był twardy, niemożliwy do zmiany. Na początku filmu zdawał się być rozbawiony i wręcz zadowolony z tego, że ktoś może podejrzewać go o morderstwo. Dumny, połechtany tym faktem. Bawiło go rzucanie dwuznacznościami, bawiła go niepewność jego własnego agenta, policji, współpracowników.

A potem? Zmienia podejście o 180 stopni i wpada w furię właśnie podczas wydarzeń związanych ze śledztwem - gdzie Dixon z pierwszych minut filmu skwitowałby to tylko szyderczym uśmiechem i rzuceniem kolejnych dwuznaczności.

W kwestii napięcia - gdyby nie fakt, iż w zasadzie od początku widz miał pewność, że to nie Dixon zamordował (no bo niby jak, skoro został w domu a szatniarka poszła dalej?), to może byłoby ono odczuwalne. Nie było miejsca na margines niepewności, przez co jakoś tego napięcia nie czułem nic a nic.

Co do reszty się zgodzę, widząc ten film od razu zrozumiałem, dlaczego ten okres był zwany "złotym" dla dziesiątej muzy. Aktorzy nieprzypadkowi, dobrze dobrani, zaangażowani w historię, a klimat udało się stworzyć naprawdę wciągający.