Scenografia, kolory, światła, montaż... Wow. Świetna muzyka (Nirvana wlatuje w najmniej oczekiwanym momencie). Szczególnie na początku film ma bardzo dynamiczny rytm: Lee nalewa alkohol do szklanki, szybkie ujęcie z innego kadru, Lee raptownie podsuwa Allertonowi szklankę i nagle przerywa swój słowotok, w tle cały czas ktoś rozmawia. Jest gorąco, Lee odpala kolejnego papierosa, ciągle ma przepoconą koszulę... I to wszystko odsyła widza do, chyba charakterystycznej dla Guadagnino, synestezji, bo naprawdę czuję smród tej przesiąkniętej dymem papierosowym i potem pościeli w sypialni Lee.

Swoją drogą, Daniel Craig gra tak dobrze, że nie muszę widzieć, jak ćpa, żeby wiedzieć, że jest szemranym typem. Smutnym, samotnym, a potem nawet żałosnym, ale i tak szemranym. Jest idealny w tej roli.

Co do historii - nie ma co oczekiwać słodkiego romansu :) To opowieść bardziej o zagubieniu, samotności w tłumie, o narkotycznym oniryzmie. Nie wydobyto wystarczająco relacji między bohaterami oraz samej kultury queer, co uważam za wadę. No ale trudno.
Pod koniec już się trochę niecierpliwiłam, scenariusz zalewa nas nagle wieloma symbolami i scenami onirycznymi. "Queer" Jest za długi, przez co nie przeżyłam szczególnie zakończenia.

Warto go doświadczyć, bo ja chyba nadal śmierdzę papierosami po seansie.