1967 rok. Roman swojej dziewczynie Kamili rozkazuje inwigilować pisarza Adam, podejrzanego o wrogość wobec Polski Ludowej.
Jakieś pole manewru to daje, ale reżyser nawet o tym nie myśli, bo swojej bohaterce pozwala inwigilować tylko dupą, tzn. dawaniem jej. Cała sprawa z psychologicznego punktu widzenia jest mocno wątpliwa i zwyczajnie nie interesuje, bo rozwój wydarzeń jest łatwy do przewidzenia. Osoby dramatu też jakoś specjalne nie są – Roman po 20 minutach zaczyna pić, i tak pije przez pozostałe 100 minut, poza tym jeszcze oddycha, ale nie jestem pewny. Kamila ładnie się uśmiecha do Adama, który prowadzi z nią niemrawy dialog.

Portret traktowania ludu przez władzę z tego marny, bo ten wątek jest muskany tylko w kilku scenach, które i tak już znałem z innych filmów. Historia miłosna z tego też żadna, z uwagi na wspomniane nieprawdopodobieństwo psychologiczne. Zwroty w fabule są niemrawe. Ostatecznie film stoi w miejscu, nie chce się określić, nudzi brakiem wyrazu.

Ładne sceny erotyczne, taki bardziej w stylu aktów, z jazzem w tle.


4/10.

Sceny erotyczne najbardziej nie dają mi spokoju.

Bo widać tu, że ktoś chce wymknąć się z nędznego schematu beznadziejnego muskania się w podkoszulkach, z drugiej jednak strony, wszystko jest takie zachowawcze, delikatne. A ja chcę, by ból psychiczny przełożył się na ból w zbliżeniu. Po takich filmach jak "Różyczka" wiem dlaczego film Anga Lee uznaję za wielkie dzieło...