E tam. Nie był jeszcze aż tak beznadziejny, jak piszą o nim na forum. Że niby najgorszy polski film. Widziałem wiele gorszych, że nie wspomnę 'Hi way', 'Billboardu' czy 'Ajlawju'. Fakt, że to dość jarmarczna, disco-polowa wręcz rozrywka, niczym współczesny polski kabaret, jednak da się obejrzeć bez większego uszczerbku na zdrowiu i psychice.
Na dodatek dobrze i różnorodnie obsadzona. No bo tak: mamy aktora pamiętającego złote, piękne czasy polskiego kina, czyli Romana Kłosowskiego ('Baza ludzi umarłych', 'Człowiek na torze', 'Ewa chce spać'), jest Olaf Lubaszenko i stały aktor jego pierwszych komedii, czyli Milowicz, jest Zbigniew Buczkowski, a także aktorki, które niedostatki talentu nadrabiają urodą: Włodarczyk, Przybylska i Bujakiewicz. I nieco zapomniana gwiazdka pierwszego Big Brothera, Monika Sewioło.
O dziwo można wprzęgnąć dziełko Terleckiego do podgatunku kina więziennego, choć nie do końca takiego, do jakiego jesteśmy przyzwyczajeni. Reżyser i aktor zostają osadzeni w więzieniu i tam rozpoczynają prace nad nowym projektem, a przy okazji uczestniczą w życiu więziennym, muszą zmagać się z niebezpiecznymi współwięźniami, z naczelnikiem itd.
Ogólnie nie jest beznadziejnie, z wyjątkiem fatalnej końcówki, która może doprowadzić do szewskiej pasji nawet najbardziej wyrozumiałego widza.