Można dywagować na temat świetności filmu lub jego absurdu. Wiele zarzuca się takim
produkcjom i nie ma w tym nic dziwnego, a to dlatego, że są oderwane od realnego świata w
sposób balansujący na granicy prawda - fikcja.
J.J. Rambo robi coś, co jest mało prawdopodobne, fikcyjne i unosi człowieka do rangi automatu
wojennego zdolnego zwyciężyć w pojedynkę każdego. Fikcja - to prawda. Z drugiej strony, w
chwili odarcia tego obrazu z ram w jakie został włożony, wszystkich efektów (akurat nie ma tu ich
zbyt wiele), podniosłych chwil, nadzwyczaj przerysowanych scen, zostaje historia i motyw oraz
płaszczyzna zmagań człowieka z jego losem. Fabuła skupia się zupełnie w innych zakątkach
ludzkiej natury, ale jeśli ktoś nie odczytał jej w tym filmie, powinien wrócić do niego za jakiś czas i
wyciągnąć wnioski idące trochę dalej niż "to nie jest możliwe, bieda".

Trochę dystansu i szerszego spojrzenia. Oglądanie filmów to nie tylko odmóżdżanie się w fotelu.
Rambo oprócz tego, że jest klasykiem pełną gębą, jest też ciekawą opowieścią o nas samych.