Po okresie socrealizmu w polskim filmie dokumentalnym znów widoczne stało się zainteresowanie dokumentalistów historią. Na przełomie lat 50. i 60. powstają filmy poświęcone przede wszystkim II wojnie światowej. Twórcy poszukują wówczas najwłaściwszej formy dla wyrażenia traumatycznych doświadczeń. Dla niektórych okazuje się nią dokumentPo okresie socrealizmu w polskim filmie dokumentalnym znów widoczne stało się zainteresowanie dokumentalistów historią. Na przełomie lat 50. i 60. powstają filmy poświęcone przede wszystkim II wojnie światowej. Twórcy poszukują wówczas najwłaściwszej formy dla wyrażenia traumatycznych doświadczeń. Dla niektórych okazuje się nią dokument kreacyjny, fabularyzowany (Tadeusz Makarczyński, Andrzej Brzozowski), dla innych dokument ze zdjęć (Janusz Majewski, Jerzy Ziarnik). Bossak i Kaźmierczak realizują w tym okresie dwa filmy złożone wyłącznie z opatrzonych komentarzem i muzyką archiwaliów: "Wrzesień (tak było...)" (1961) i "Requiem dla 500 tysięcy". Drugi z nich to hołd złożony polskim Żydom w 25. rocznicę powstania w getcie warszawskim w 1943 roku. Film otwierają ujęcia z września 1939 roku. Narrator (Włodzimierz Kmicik) wspomina o strachu i terrorze panujących na ziemiach okupowanych. "Szczególnie ostre formy przybiera akacja eksterminacyjna przeciwko Żydom" - zaznacza. Przedstawia kolejne fazy "ostatecznego rozwiązania" od prac przymusowych, poprzez izolację w gettach po masowe mordy w obozach zagłady. Opisuje warunki życia w getcie. Cytuje kolejne zarządzenia, powołuje się na dokumenty. W ostatniej sekwencji opowiada o powstańczym zrywie w getcie i o akcji likwidacyjnej pod dowództwem Jürgena Stroopa. Słowom płynącym zza kadru towarzyszą archiwalne zdjęcia i filmy, głównie realizowane przez Niemców. Ich montaż, komentarz, zabiegi na samym materiale archiwalnym sprawiają, że ulegają one rekontekstualizacji. Nazistowskie filmy propagandowe zostają wykorzystane jako oskarżenie oprawców. Wśród ujęć, które umieszczają w swym dokumencie Bossak i Kaźmierczak, znajdują się kadry stanowiące dziś ikoniczne obrazy Holocaustu jak fotografia chłopca z podniesionymi rękami.
