Te słowa wypowiedziane słodkim głosem małej dziewczynki wywołują prawdziwe, rasowe i rozkoszne - dla zwolenników gatunku, rzecz jasna - ciary. Swego czasu nieco podobne odczucia powodował we mnie głos Hala z '2001 Odysei kosmicznej' i choć oba filmy pochodzą z zupełnie różnych półek, to i Hal, i Red Queen należą do jednej grupy 'sztucznych inteligencji', które zamiast działać w służbie człowieka, odwracają się przeciw swemu twórcy. Stąd moje porównanie, które może stanąć kością w gardle ortodoksyjnym fanom filmu Kubricka, niemniej jednak nasuwa mi się ono z mocą, której odeprzeć nie potrafię. W każdym razie, jest w 'RE' sporo thrilling momentów, i nie chodzi tu tylko o tłum głodnych 'zombiaków', lecz przede wszystkim o sytuację izolacji i ekstremalnego zagrożenia, która zawsze mnie ekscytuje i nad którą nie mam czasu się zastanawiać, gdy akcja do przodu rwie. No bo przecież 'RE' to horror akcji i nie ma w nim miejsca na pogłebioną psychologię, czy inną tam psychologię głębi. Właściwie to pojawia się tylko jedna, bardzo nieprzyjemna refleksja odnośnie nieprzewidzianych skutków naukowych eksperymentów, bo nikt chyba nie chciałby, obudziwszy się pewnego pięknego dnia, stwierdzić, że znajduje się w jakimś cholernym 'Racoon City'. Żałuję, że nie mogę przy okazji odnieść się do serii gier spod szyldu 'RE", ale jak namiętnie oglądam horrory, tak z całych sił unikam grania w nie, bo ilekroć do któregoś z nich się zabierałam, miałam idiotyczne wrażenie, że coś czai się za moimi plecami... Wracając do filmu, niepodważalnym w mojej opinii atutem 'RE" poza breakthrough performance Milli Jovovich - której swoją drogą musiało być chłodno w cieniutkiej sukience, ale za to jakże twarzowo - jest skomponowana na potrzeby tej produkcji muzyka Marilyn Mansona. Mroczna, niepokojąca i magnetyzująca, zarówno w filmie, jak i na płytce brzmi znakomicie, i dlatego żywię nadzieję, że może i w 'Resident Evil: Apocalypse' usłyszę utwory autorstwa wcześniej przeze mnie niedocenianego MM. 'I still need feed'...