Co zrobisz jeśli życie, które i tak jest krótkie, zostanie jeszcze bardziej skrócone, jeśli ze wszystkich możliwych szans zostanie ci tylko jedna szansa – taką oto niezwykle istotną refleksję wzbudza ten film. „Mieliśmy tak niewiele czasu, aby wyrazić swoje uczucia” mówi wyobrażony pilot kamikaze, czy jednak można w ogóle mieć dość czasu, skoro świat jest tak przepełniony różnymi odmianami piękna, że o większości z nich nigdy się nawet nie dowiemy. Wszyscy chorują na śmierć, ale ci którzy chorują szybciej zyskują świadomość tego faktu, a ta świadomość wyzwala energię i odwagę, aby naprawdę wykorzystać swoją szansę – można to nazwać gorzkim błogosławieństwem. Oprócz fizycznej śmierci, są jeszcze inne jej rodzaje, na przykład rozstanie, albo dorastanie, które uśmierca młodość, młodość będącą właściwym tematem filmu, miejscem przeznaczonym do przeżywania uczuć w sposób, który na starość jest już niemożliwy, nawet ckliwie i patetycznie, jeśli uczucia są szczere, a w młodości przeważnie są, nie razi to aż tak bardzo. Bohaterowie mają niewiele czasu, wiedzą, że starość ich nie dotknie – czy jednak pierwsza miłość nie kończy się często razem z młodością. Tak samo jak bohaterowie mają wzmocnione poczucie nieuchronnego kresu, inni młodzi ludzie mogą przeczuwać, że ich pierwsze miłości umrą razem z młodością, nie wyrzekają się ich jednak, z tego powodu, że na uczcie młodości nie ma dań na wynos.