Tak na wstępie, powiem, że zaliczam się do tego drugiego pokolenia widzóe. Mam 16 lat i uważam film za rewelacyjny. W ogóle to co napiszę poniżej zostało zainspirowane rozmową z moją mamą, która ma zgoła odmienne zdanie na temat tego filmu i mimo, że nie ubliża jakości to zdecydowanie nie zachwyciła się tym obrazem.

A więc dla mnie "Rewers" jest filmem znakomitym. Pod względem technicznym jest istnym majstersztykiem, te czarno-białe zdjęcia nadające klimat i wiarygodność. Ten Dorociński w prochowcu, wychodzący z cienia by Buzkową uratować - największa perełka polskiego kina dekady, film noir pełną gębą! Aktorstwo na najwyższym poziomie. Do tego momentu zgadzaliśmy się z matką w dyskusji... potem jednak tematem przewodnim została fabuła, a tutaj odebraliśmy to zupełnie inaczej.

Otóż wielką zaletą tego filmu jest to, że mnie zaskoczył. W życiu bym nie pomyślał, że Dorociński okaże się agentem, Buzkowa go otruje, a Janda i Polona zrobią wszystko aby nikt się o tym nie dowiedział. Fabuła przez swoją groteskowość zyskała w moich oczach ogromnie dużo. Podobnie ta dwoistość... Dorociński na początku taki miły, okazuje się bydlakiem... Buzkowa - roztrzęsiona, niedojrzała, stłamszona przez matkę i babcię - okaże się morderczynią, Janda - tradycjonalistka, która chciała zby córka miała dobrze w życiu, na pozór miła kobieta - zrobi wszystko by porzucić ciało i kości. Podobnie z dramatem połączonym z komedią (czarna komedia). Tak samo z przejściami od jednej dekady do drugiej, czy zestawienia elegancji tamtych czasow z tekstami "Ej lala, bucik Ci się rozpierdala". To wszystko było dla mnie rewelacyjne, a wręcz ocierało się o geniusz. Postać Dorocińskiego, jako "wcielonego zła", które było symbolem tamtych czasów i pokazywało, że nie wiadomo kiedy może się pojawić. Cudo.

Co na to odpowiedziała moja mama... otóż ona, powiedziała, że od samego początku wiedziała iż Dorociński to s-bek, bójka była udawana, a każdy z bohaterów zachowa się tak jak się zachował. Dlaczego? Ponieważ, tak właśnie było. Dla niej nie było tej dwoistości, ponieważ uważa, że te wszystkie cechy były już widoczne na samym początku. Zarzuciła mi tez, że zbyt teraźniejszo podszedłem do tematu. Ponoć w tamtym okresie, kobiety były strasznie silne i gdyby zapukał im Niemiec czy Rusek do drzwi otruły by go tak samo i porzuciły ciało. Inaczej mówiąc - dla niej - to co dla mnie było tak wielką zaletą, czyli to, że bohaterowie są pokazani w dwóch odsłonach, nie ma miejsca, ponieważ tak właśnie w tamtych czasach trzeba było robić, żeby przeżyć. Babcia, która przeżyła wojnę i doradzała im gdzie ma wyrzucić kości. Janda, która nie myślała o córce kiedy wybierała jej partnera, a raczej o renomie jakie zdobędą. Żadnego zaskoczenia z jej strony nie było.

Zmusiło mnie to do pewnych przemyśleń. Kiedy rozmawiałem z rówieśnikami, mówili, że odebrali ten film bardzo podobnie jak ja (nie liczę tych, którzy argumentują ocenę tym, że "film jest czarno - biały to do dupy"). Natomiast ludzie starsi albo wypowiadają się negatywnie, że nudny i nie wciągający, albo tak jak moja matka - dobry ale nie rewelacyjny. Żadna perełka. Dochodzę do wniosku, że mimo wszystko patrzenie na kino zależy od wieku, od doświadczenia, od tego co się przeżyło i kiedy to było. Uważam, że jak na swój wiek obejrzałem dużo - mogę śmiało powiedzieć, że o każdym filmie moge podyskutować i zargumentować opinię. Ale nie zawsze to wystarcza. Nie będę miał oczu kogoś kto żył w czasach wojny, czy komunizmu. Oboje z mamą mamy po trochu rację - ba! moja wypowiedź służy też temu, że po tej rozmowie, uznałem, że ona ma więcej racji ode mnie. Rzecz w tym, że mimo tego "Rewers" pozostanie dla mnie - młodego człowieka - filmem wyjątkowym, mimo tego, że nie zrozumiałem w nim wszystkich motywów. I myślę, że to w sumie nic złego.

Pzdr.