Dałbym radę przeżyć drewniane dialogi, naciągane intrygi, logiczne dziury, ciężkie do zaakceptowania motywacje bohaterów, ale zaczynam podejrzewać że kostiumy, fryzury i generalne stylizacje w filmie przygotowywała zakochana w legendzie Robin hooda, nastoletnia autorka fan ficow, dla której historia ta nie mogłaby być w żaden sposób romantyczna jeśli bohaterowie nie byliby ubrani w stylizacje z katalogow modowych. Marion w makijażu na emo-gota w kościele, w sweterkach i kieckach z h&m wśród brudnych, spoconych górników w łachmanach, kraciaste garnitury, skórzane kurtki.... Autorzy postanowili na samym początku usprawiedliwić wszystkie te głupoty tekstem ,,to nie historia jaka znacie i w ogóle zapomnijcie o jakiejkolwiek historii" ale trzeba chyba trochę więcej żeby przekonać widza że ta ,, nowoczesna konwencja" ma jakiekolwiek fabularne uzasadnienie. Bo nie ma. I zwyczajnie gryzie w oczy. Nie sposób się skupić na akcji, fabule, w ogole na czymkolwiek jeśli aktorzy wyglądają tak jakby zapomnieli się przebrać do sceny...