Lubię zarówno Jacka Blacka, jak i Michael'a Cera (który choć jest brzydki jak noc listopadowa, w każdej roli jest piekielnie uroczy, poza tym sposób, w jaki się wypowiada w "Roku Pierwszym" naprawdę mnie bawi), więc do obsady podeszłam z uśmiechem. Delikutaśnym katolem nie jestem, zatem Kaina polubiłam od razu. Jedynym, co mi zapadło w pamięć ze złych rzeczy była scena z jedzeniem niedźwiedziej kupy... dla mnie nazbyt zniechęcająca, bo humor fekalny nigdy nie był moją bajką. Ale to tyle. Największym problemem tego filmu jest fakt, że ludzie nie do końca wiedzą, jak należy na niego patrzeć - Jack Black to gość, który chyba nigdy w życiu nie stworzył sam z siebie nic poważnego. W filmie chodzi o absurd i wywołanie w widzu zmiany mimiki twarzy na uniesione brwi, półotwarte usta i lekki, niedowierzający uśmiech. Daję, ile daję, ponieważ obejrzałam go w idealnym momencie - zmęczona po całym tygodniu pracy i nauki, nie mająca ochoty na myślenie w żadnym wypadku. W takich sytuacjach polecam.