Wielu miłośników kina twierdzi, że "Francis Ford Coppola skończył kręcić ważne i wielkie filmy z chwilą powstania CZASU APOKALIPSY w roku 1979. W tym stwierdzeniu jest- oczywiście- sporo prawdy, gdyż niemal wszystko co Coppola nakręcił po roku 1979 nie wytrzymuje porównania z takimi obrazami jak OJCIEC CHRZESTNY 1-2, ROZMOWA czy CZAS APOKALIPSY.
Pomimo to bym nie ośmielił się nazwać kreatora OJCA CHRZESTNEGO artystą wypalonym. Wszak w roku 1992 zrealizował on świetnego DRACULĘ, który do tej pory jest chyba najbardziej finezyjną i zgodną z gotycko-operową stylistyką ekranizacją powieści Brama Stockera, która przyczyniła się do odrodzenia klasycznego horroru w dekadzie lat 90-ych XX wieku.
Lata 90-te i 80-te dla Coppoli być może nie były okresem największych artystycznych sukcesów, ale obrazy takie jak COTTON CLUB, PEGGY SUE WYSZŁA ZA MĄZ, KAMIENNE OGRODY, TUCKER-KONSTRUKTOR MARZEŃ, OJCIEC CHRZESTNY 3 czy ZAKLINACZ DESZCZU znane są większości kinomanów.

Lata 80-te to również era nostalgicznego powrotu Coppoli do okresu lat młodości i ekranizacje dwóch powieści autorstwa S.E. Hintona, które zaowocowały powstaniem jednych z najbardzej oryginalnych i najciekawiej obsadzonych produkcji (tamtego okresu) jakie powstały z myślą o młodej widowni.
Mowa tu o THE OUTSIDERS (WYRZUTKI) oraz omawianego przeze mnie RUMBLE FISH.
Obie te produkcje kręcone były przez Coppolę niemal równocześnie iweszły do kin w tym samym roku.
O ile jednak THE OUTSIDERS ył obrazem adresowanym do szerokiej publiczności, który podnisł spory sukces kasowy pomimo utyskiwania nań filmowych krytyków. O tyle RUMBLE FISH nie powtórzył już kasowego sukcesu poprzednika pomimo dobrych recenzji.
Powodem klapy była dość ekseprymentalna i bardoz osobliwa forma obrazu.

RUMBLE FISH to kino artystyczne w pełnym znaczeniu tego słowa. Coppola eksperymentuje tutaj zarówno z treścią jak i formą.
Akcja filmu rozgrywa sie w latach 50-ych XX wieku w miasteczku w którym do nie tak dawna toczyły się wielkie i legendarne wojny gangów, które zakończył (przerwal?) legendarny MOTOTORCYCLE BOY (Mickey Rourke).
Od wyjazdu Motorcycle Boya mineło już trochę czasu i młodzieżowe gangi straciły już swą siłę i rozmach działania."Dawny blask" usiłuje im przywrócić porywczy i średnio rozgarnięty hcłopak Rusty James (Matt Dillon), który jest młodszym bratem legendarnego Motorcycle Boya.

RUMBLE FISH jest więc po części kolejną opowieścią o dwóch braciach i konfrontacją dwóch różnych sposobów myśelnia i pojnowania świata. Ale to tylko "powierzchowna" warstwa tego filmu. To dzieło opowiada przede wszystkim o dojrzewaniu emocjonalnym, odkrywaniu własnego "ja" i w gruncie rzeczy bezsilności i samotności w kontestowaniu zastanej rzeczywistości.
Ten skromny film Coppoli opowiada o klatce, przerażającym więzieniu jakim częstokroć satje się dla poszczególnych jednostek ich świat oraz ich najbliższe otoczenie.
RUMBLE FISH to metaforyczna przypowiesć o cichym buncie młodego ekscentryka wobec ograniczeń narzucanych mu przez własne otoczenie.
Coppola zdaje się tutaj krzyczeć, iż często realizacja własnych rzyciowych celów i ukazanie swego prawdziwego ja jest niemozliwe wobec ograniczeń jakie narzuca nam świat.

W tym filmie nie znajdziecie łatwych odpowiedzi, taniego dydaktyzmu, sentymentalizmu czy też duhcowej naiwności.
RUMBLE FISH to dzieło wypełnione abstrakcyjnymi (niemal sennymi) czarno-białymi kadramii licznymi wizualno-formalnymi eksperymentami, które stają się środkami obudowującymi ten film-metaforę.
Reżyser w swym filmie składa wyraźni hołd niemieckiemu ekspresjonizmowi lat 20-ych i 30-ych i przekłada go na język współczesnego kina artystycznego adresowanego do (przede wszystkim) młodego i myślącego odborcy.

RUMBLE FISH to film bez wyraźnie zarysowanych kontrastów czy też sztampowych fabularnych konfliktów i rozwiązań. Wszystko tu jest nieco udziwnione i dodatkowo podkręcane przez niemal nierealistyczną estetykę.
Bardzo ważną rolę odgrywają tu dosć inteligentne i ciekawe dialogi, które niekiedy przypominają filozoficzne dysputy.

RUMBLE FISH to kino filozoficzne-egzystencjalne podane w iście eksperymentalnej formie.
Gdy już jako widz "przedrzemy się" przez ekstrawagancką formułe dziełą odnajdziemy tu do prawdy wzruszające, głębokie i niegłupie kino realizowane z myślą o młodej widowni.

Świetne są tu czarno-białe zdjęcia Stephena H. Buruma oraz jazzująca muzyka autorstwa Stewarta Copelanda.

Wielkim atutem tego dzieła jest też śwoietne aktorstwo, które- owszem- ma nieco teatralną formułę, która jednak doskonale wpisuje się w specyficzny klimat dzieła.
Młodzi Mickey Rourke, Mat Dillon i Nicolas Cage stanowią tu klasę samą w sobie.
Świetne epizody zaliczyli tu też: Dennis Hopper, Tom Waits, młodziutka Diane Lane, Vincent Spano, Laurence Fishburne oraz Chris Penn.

RUMBLE FISH to z pewnością nie najdoskonalszy film w bogatym reżyserskim dorobku Francisa Forda Coppoli, ale jeden z bardziej oryginalnych. znajdziemy tu wszystko co w twórczości tego reżysera charakterystyczne: sklonność do wizualnego eksperymentu połączoną z intelektualną wielopoziomowością , a wszystko to sprytnie ukryte pod płaszczykiem kina gatunkowego (w tym wypadku dramatu młodzieżowego).

Osobiście lubię raz na kilka lat wrócić sobie do RUMBLE FISH. Ten film jest dziś w zasadzie zapomniany- tym bardziej zachęcam więc by do po niego (w miarę mozliwości) sięgnąć.