Jakże ogromna może być cena ludzkich pragnień! Pragnienie ciepła, bliskości, uwagi, a przede wszystkim miłości, miłości bliźniego, rodzica, dziecka, partnera – to wszystko ma swoją cenę, czasem cenę najwyższą. Dotkliwie przekonują się o tym bohaterowie „Rytualnego tańca” wyreżyserowanego przez Vicotra Salvę. Reżyser i scenarzysta w jednej osobie opowiada w sposób niezwykle ciekawy wielowarstwową historię. Mamy więc warstwę rodzinną: ojciec, który może stracić drugiego syna, kiedy ten był świadkiem jego romansu. Pierwszego syna stracił już dawno, kiedy nie potrafił zaakceptować jego orientacji seksualnej. Niespodziewanie spotkają się wszyscy w letnim domku. Otworzą się stare rany, lecz przy okazji wreszcie możliwy staje się dialog i porozumienie. Choć wątek rodzinny jest dość typowy, Salva był w stanie uniknąć banału i drętwoty stereotypu. Ojciec i synowie jawią się jako prawdziwi ludzi, a nie marionetki, a ich przeżycia nie są jednostronną kalką, lecz tworzą skomplikowaną mozaikę.
Druga warstwa, to warstwa sensacyjna: historia dwójki zbiegów, którym w ucieczce pomaga syn marnotrawny. Trzecia warstwa to warstwa uczuciowa: to miłość jaką w marnotrawnym synu udało się rozbudzić listownie jednemu z więźniów. Młody chłopak, po przejściach, ale na swój sposób wciąż bardzo naiwny za chwilę uwagi, za bliskość z drugą osobą jest w stanie zaryzykować bardzo wiele. W ten sposób próbuje zaleczyć ranę powstałą po odtrąceniu przez ojca. Nie zdaje sobie jednak sprawy, że ranę tę może zaleczyć tylko ojciec, że jest to jego słaby punkt, który mogą wykorzystać inni.
Ten film pokazuje siłę miłości ale i ślepotę ludzką, która własne wyobrażenia stawia wyżej niż prawdę. Salva balansując na granicy banału i stereotypu wychodzi obronną ręką i nawet w momentach pseudozaskoczenia nie gubi drogi. To dziwne, że po tym filmie Salva popełnił coś takiego jak „Smakosz”.